Με τα τσαπιά και με τα θ'κέλια_Cut Version 2020-FRESKON 2022_With hoes and terrarium forks

Το ιστορικό ντοκιμαντέρ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς Πηλίου, το οποίο δημιουργήθηκε με αφορμή τα 100 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας του, το 2016, επανήλθε σε μια συμπυκνωμένη εκδοχή του!

Το αρχικό υλικό διάρκειας 57' περίπου τροποποιήθηκε , αφού εμπλουτίστηκε και με νέα πλάνα ειδικά για τον χειμώνα στη Ζαγορά, και ένα νέο άρτιο αποτέλεσμα διάρκειας 27' είναι διαθέσιμο!

Η ενέργεια μετατροπής της αρχικής ταινίας πραγματοποιήθηκε με κύριο σκοπό τη προβολή της στο Διεθνές Συνέδριο Μήλου που επρόκειτο να διεξαχθεί στα πλαίσια της έκθεσης FRESKON 2020 στους χώρους της Δ.Ε.Θ. Ωστόσο η πανδημία του κορωνοϊού και τα περιοριστικά μέτρα, μετέθεσαν εν τέλει την έκθεση και το σχετικό συνέδριο για τον Μάιο του 2022.
Την επιμέλεια της νέας έκδοσης πραγματοποίησε ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάγδαρης, σε συνεργασία με τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Συνεταιρισμού, Αντώνη Πολίτη.

Το αρχικό ντοκιμαντέρ εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=jJxg_R2DTrg

Συντελεστές Παραγωγής 1ης ταινίας: Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάγδαρης, Κείμενα – Έρευνα: Αλέξανδρος Καπανιάρης, Μοντάζ: Αθανασία Ξαφάρα, Επιμέλεια Προφορικών Μαρτυριών: Αντώνης Πολίτης, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Τάσος Νικολάου, Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης, Αφήγηση: Γιάννης Καπουρνιώτης και Δημήτρης Δακτυλάς

Η οργάνωση και εξέλιξη μίας τοπικής κοινωνίας ανθρώπων τα τελευταία 100 χρόνια (1916-2016), ενταγμένη σε συγκεκριμένο φυσικό περιβάλλον και επηρεασμένη από το γενικότερο κλίμα της κάθε εποχής, τα αντίστοιχα τεχνολογικά επιτεύγματα και τις ιστορικές καταβολές της είναι το γενικό αφήγημα του ιστορικού ντοκιμαντέρ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς.
Σε ένα τοπίο που εξελίχθηκαν βασικές πτυχές της ελληνικής μυθολογίας, το Πήλιο, τη θερινή κατοικία των Θεών του Ολύμπου, βρίσκεται η Ζαγορά. Πρόκειται για το μεγαλύτερο χωριό του Πηλίου κλεισμένο ανάμεσα στο Αιγαίο και σε έναν απέραντο μηλεώνα που με τη σειρά του περιστοιχίζεται από καστανιές και οξιές. Οι άνθρωποι του χωριού ιστορικά στήριξαν την επιβίωσή τους στην καλλιέργεια της γης και την κτηνοτροφία καθώς και στο εμπόριο. Πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν αλλά να διατηρούν πάντα τους δεσμούς με τη γενέτειρα, γεγονός που αναβάθμιζε διαχρονικά τις πνευματικές εισροές της Ζαγοράς. Το 1916, γνωρίζοντας τη δυσκολία που αντιμετώπιζαν λόγω γεωγραφικής θέσης για πολλούς μήνες του έτους, ιδρύουν Αγροτικό Συνεταιρισμό που μακροημερεύει και φτάνοντας στο σήμερα, αποτελεί τον πρώτο στην Ελλάδα με υπερεκατονταετή αδιάλειπτη λειτουργία.
Οι σύγχρονοι Ζαγοριανοί όπως και οι κάτοικοι των δύο διπλανών χωριών, ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια του μήλου αλλά και με όλα όσα χαρίζει απλόχερα το προικισμένο φυσικό περιβάλλον. Κατακλυσμένος ο τόπος από νερό δίνει στη γη τους ευφορία και αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι παραγωγοί την αγαπούν και τη φροντίζουν ώστε δημιουργούν μία σχέση αλληλεξάρτησης μαζί της.
Η διαδικασία αυτή κρατάει από αιώνες χωρίς όμως να λείπουν και τα έντονα καιρικά φαινόμενα που σε συνδυασμό με τη γεωγραφική θέση του τόπου καθιστούν τον παραγωγό ως ατομική μονάδα αδύναμο να επιβιώσει. Έτσι εξελίσσεται η συνεταιριστική ιδέα που σήμερα αποτελεί γονιδιακό στοιχείο των Ζαγοριανών.
Στο έργο όλα αυτά παρουσιάζονται αυτούσια, αφενός από τα πλάνα που τοποθετούν τους πρωταγωνιστές ακριβώς στο φυσικό τοπίο που ζουν και παράγουν και αφετέρου από τις προφορικές μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών που ο κάθε ένας συμβολίζει είτε μία γενιά, είτε μία επαγγελματική ομάδα, είτε ένα ρόλο εντός της Συνεταιριστικής Οργάνωσης. Ταυτόχρονα η γενικότερη ιστορική εξέλιξη του τόπου αλλά και οι έντονες ανακατατάξεις του 20ου αιώνα παρουσιάζονται μέσα από το κείμενο, το φωτογραφικό υλικό και το ιστορικό αρχείο του ίδιου του Αγροτικού Συνεταιρισμού.
Ο ίδιος ο τίτλος παραπέμπει στα τεχνολογικά μέσα που χρησιμοποίησαν οι Ζαγοριανοί για να «κρατήσουν» ζωντανά τα νοικοκυριά και το ίδιο το χωριό τους. Το τσαπί και το θ'κέλι (δικέλι) ήταν τα δύο εργαλεία που χρησιμοποίησαν και σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα για να βοηθήσουν τη γη τους να αποδώσει τα αναμενόμενα γεννήματά της.
Μήλα, Κάστανα, Αχλάδια, Καρύδια, Πατάτες, Ακτινίδια, Φουντούκια, Κεράσια και ένα «κοινό σπίτι» όπως ονομάζουν το Συνεταιρισμό οι ίδιοι οι παραγωγοί κοιτώντας είτε τις κορυφές του βουνού ή τα κύματα του Αιγαίου δίνουν στο χωριό τα τελευταία 100 την ζωντάνια που παρουσιάζει και το κάνουν γνωστό σε Ελλάδα και Εξωτερικό.
Ο θεατής ταξιδεύει στο χρόνο και μπορεί να νιώσει ότι βρίσκεται στη πλατεία του χωριού το 1930 συζητώντας με τον νέο αγρότη και την νέα αγρότισσα του 2016 που εκφράζει με αγνότητα την παραγωγική του προσδοκία, ίδια με του προπάππου του/της που έβαλε την υπογραφή του για να φτιαχτεί το συνεταιριστικό οικοδόμημα, αυτή της επιβίωσης στον τόπο του.
Το έργο έγινε αποδεκτό σε δύο διεθνή φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου, στο Λονδίνο και το Λος Άντζελες.

Видео Με τα τσαπιά και με τα θ'κέλια_Cut Version 2020-FRESKON 2022_With hoes and terrarium forks канала Zagorin Apple