Համո Սահյան «Մենակությունս»

Ուշ հանդիպեցինք, շուտ ընկերացանք,
Առանք-տվեցինք և ընտելացանք
Քմահաճ բախտի տաքին ու պաղին:
Եվ քացի տալով քերծին ու քարին,
Փորձության կիրճերն ու վիհերն անցանք:
Եվ շատ եմ փորձել, փորձանքի պահին
Օգնության ձեռք է մենակությունս:
Ծածկում է, երբ որ բաց եմ լինում,
Տխրում է, երբ որ խաբված եմ լինում,
Խեղդվում է, երբ որ ես լաց եմ լինում,
Մինչև անգամ, երբ հարբած եմ լինում,
Չի ճչում, մեկ է, մենակությունս:
Իմ վարքն ու բարքը, շատ եմ զարմանում,
Ինքը ինձանից լավ է իմանում,
Ինչ անեմ-չանեմ, ծպտուն չի հանում,
Ու երբ որ նրան ականջ եմ անում,
Ինձ թվում է, թե իմ մենաստանում
Լռության երգ է մենակությունս:
Խոնավը թացից, աղունն աղանձից
Ու վարձքը վարձից լավ է տարբերում:
Պարտքը խլածից, ինքնությունն անձից
Ու ողբը լացից լավ է տարբերում…
Խրատված խելք է մենակությունս:
Ոչ խոսք է տանում. Ոչ խոսք է բերում:
Բայց պատահում է, որ չեմ համբերում,
Իր խուլ խեղճությամբ ինձ խեղդում է նա:
Եվ ի՞նչ ասացիք, ես ձեզ չեմ ներում,
Դուռը բաց անեմ, դուրս անեմ գնա՞…
Կմրսի, մերկ է մենակությունս:
Հողաթմբերը շարժվում են հեռվում,
Եվ ծանոթ ձայներն ինձ ձայն են տալիս.
-Ի՞նչ է, մոռացա՞ր, այդ ո՞ւր ես, չկաս,
Մենք քո կարոտից նորից ենք մեռնում,
Արի, ասում են, և էլ մի գնա:-
Ասում եմ.-ախր, սատանան տանի,
Թե հանկարծ ինձ հետ մի բան պատահի,
Մենակությունս մենակ կմնա,
Խղճացեք, մեղկ է մենակությունս:
Ու երբ նստում եմ` աշխարհ բերելու
Իմ ներքնաշխարհի հեռու ծալքերից,
Խորքերից հեռու
Քունը թռցրած, թրթռուն մի բառ,
Մի ծվեն ծիծաղ, հույսի մի պատառ,
Հողոտված մի շող, ամպոտված մի ծիլ,
Հավատի մի շյուղ, հոգսի մի կնճիռ,
Մի ծոց կասկածանք, մի մախաղ վճիռ,
Մի փաթիլ երկինք` թաթախված լճում,
Մի նշույլ հոգոց. Մի նշխար լքում,
Մի բերան մերժում հարևան թաղից,
Մի երես ամոթ և մի կում թախիծ,
Մի բուռ խղճմտանք, մի բով խենթություն,-
Էլ ի՞նչ գրողի տարած խեղճություն,
Տուն է, աշխարհ է
Եվ տիեզերք է մենակությունս:

Видео Համո Սահյան «Մենակությունս» канала Hrant Ghazumyan