Yaddaşını itirən qazi: adını xatırlamır, müharibəni isə olduğu kimi təsvir edir - REPORTAJ

“Mən ora öz silahımla getməmişdim. Özüm snayper idim, buna görə məni aparmırdılar. Silahımı dəyişib getmişdim. Onlar da məni çox istəyir. Orada adımı divarlara yazıb göndərirlər ki, bax, təsəlli tap. Adımı xatırlamıram özüm. İndi nəsə bir ad deyirlər, amma nə edim? Xatırlamıram”.

Gizir Sərvin Cavadzadə 1996-cı ildə Qobustan rayonunun Ərəbşalbaş kəndində doğulub. Orta məktəbi bitirdikdən sonra 2014-cü ildə hərbi xidmətə yollanıb. Həqiqi hərbi xidmətini başa vurduqdan bir müddət sonra Dövlət Sərhəd Xidmətinin Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrinin sırasına qoşulub.

Sərvin Vətən Müharibəsində sərhədçi gizir kimi iştirak edib. Döyüşlərin birində aldığı travmadan dolayı indiyə qədərki həyatını, hətta adını və ailəsini də xatırlamır, amma döyüşdə baş verən hər şey kino lenti kimi gözlərinin önündədir: “Biz posta dəstə ilə qalxmağa çalışanda başladılar bizi minaatanlardan atəşə tutmağa. Yanına minomyot mərmisi düşən bir mayorumuz huşsuz vəziyyətdə qalmışdı. Yoldaşlarım onu çıxaranda mən də arxadan kömək edirdim ki, heç olmasa, onu vurmasınlar. Başladılar minomyot atəşini çoxaltmağa. Onların səngərlərində oyuqlar var, özümü oyuqlardan birinə atdıqdan sonra başımın arxasından nəsə hiss etdim. Elə bil dünya dağıldı, təmiz özümü itirmişdim”.

Hazırda Sərvinin həm fikrində, həm də dilində müharibədən və döyüş yoldaşlarından başqa heç nə yoxdur. Məsələn, Füzuli-Cəbrayıl-Zəngilan istiqamətlərində vuruşduğunu dəqiq xatırlayır. Baş verənlər barədə danışanda isə tez-tez döyüş yoldaşlarının adını çəkir, aralarındakı dostluq-qardaşlıq əlaqəsinin onu necə xilas etdiyindən bəhs edir: “Bir yoldaşımız məni çıxardı oradan. Çıxarandan sonra bir nəfərin üzü mənə tanış gəldi, ona baş verənləri danışıb heç nə xatırlamadığımı dedim. Kapitanımız, rəhmətlik Aşur Cəmiyevə məlumat verdik. O da məni öpüb qucaqladı ki, sən bizim fəxrimizsən, narahat olma, gəl səni hospitala yollayaq”.

“Bu postda şəhidlərimiz can qoyub” deyən Sərvin hospitala getməkdən imtina edib və döyüşə davam etmək istəyib. Sərvin istəyinə nail olub və Azərbaycan Ordusunun könüllülərdən ibarət dəstəsi postu təhvil alana qədər orada vuruşub: “Postu təhvil verib qayıtdıq. Üç gün də Füzulidə qaldım. Dedim, getmək istəmirəm tibbə, döyüşmək istəyirəm. Məni birtəhər göndərdilər hospitala. Sonra da belə, artıq 2-3 aydır ana-ata xatırlamıram”.

Qazinin atası Talıb Cavadov deyir ki, digər iki oğlu da Vətən Müharibəsində iştirak edib: “Mənim böyük oğlum da hərbçidir. Ən kiçiyi də əsgərdir, hazırda döyüş bölgəsindədir. Komandiri zəng edib böyük qardaşına demişdi ki, Füzuli rayonunun Böyük Bəhmənli kənd hospitalına göndərilib. Ardınca Bakıya, DSX-nin hospitalına gətirildi. 15 gün müalicə aldıqdan sonra evə ambulator müalicəyə buraxıldı”.

Sərvinin anası Məhfuzə Cavadova oğlanları ilə qürur duyur: “Mənim çox xoşum gəlirdi bu formadan. Mən özüm istəmişəm. Şükür Allaha, uşaqlarımın da həvəsi oldu, özləri getdilər. Bu gün mən oğlanlarımın üçü ilə də fəxr edirəm. Üçü də hərbçidir”.

Həkimlər Sərvinin vəziyyətini qənaətbəxş qiymətləndirir, beş-altı ay ərzində sağalacağını deyirlər. Özü isə vətənin Qarabağ yarasının sağalmasında rol oynadığı üçün xoşbəxtdir. Ailənin dilindən “Vətən sağ olsun!” cümləsi düşmür.

Vətən də sağ olsun, siz də sağ olun, vətənin igid oğulları! Biz bu qələbəni həm də sizə borcluyuq.
Rəsmi facebook səhifəmiz: https://www.facebook.com/tvapaxeber
Rəsmi instagram səhifəmiz: https://www.instagram.com/apatvresmi/
Rəsmi twitter səhifəmiz: https://twitter.com/apatvofficial
#apatv #apaxeber

Видео Yaddaşını itirən qazi: adını xatırlamır, müharibəni isə olduğu kimi təsvir edir - REPORTAJ канала APA TV