เรื่อง หนี้บุญ หนึ้บาป เกมแห่งกรรมของชีวิต

#VihanTaweesak#กฎแห่งกรรม#หนี้บุญหนึ้บาป#
ในชีวิตประจำวัน ของคนเรานั้น คงเห็นแล้วว่าการยังไม่ใช้หนี้หรือเหนียวหนี้ แล้วจะคาดหวังความเบากายสบายใจนั้น ไม่ใช่วิสัย นั่นเป็นทำนองเดียวกับหนี้กรรม ตราบใดเรายังไม่ชดใช้ ตราบนั้นเราก็ไม่มีทางเป็นสุขราบรื่นไปได้ สำหรับหนี้ในหัวข้อนี้ หมายถึงภาระต้องชดใช้ในทางใดทางหนึ่ง เป็นสิ่งที่อาจหลบเลี่ยงไม่ยอมใช้กับเจ้าหนี้โดยตรงก็ได้ แต่เกมแห่งกรรม จะใช้ให้คนอื่นไปทวงแทน และการทวงอาจมาในรูปแบบที่คาดไม่ถึงก็เป็นได้ หากเป็นหนี้ขนาดใหญ่ จะรู้สึกแต่ว่าชีวิตมีแต่เรื่องน่าหนักอกหนักใจเสมอ แต่หากเป็นหนี้ขนาดเล็ก อาจรู้สึกเพียงแค่รำคาญใจ แต่ไม่ว่าจะหนักอกนานๆ หรือรำคาญใจสั้นๆ เราก็จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่า กำลังชดใช้หนี้ก้อนไหนอยู่บ้าง นี่คือกติกาอีกข้อหนึ่งของเกมแห่งกรรม ที่อาจฟังดูแล้วไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ซึ่งเราไม่เคยเห็นใบเสร็จชัดๆ แต่จะโดนทวงอย่างทารุณเมื่อครบกำหนดชำระแล้วไม่ชำระหนี้ แบ่งออกเป็นสองประเภทใหญ่ๆ นั้นก็ คือ หนี้บุญคุณ และหนี้บาปเวร ๑) หนี้บุญคุณ หมายถึงการที่ใครบางคนช่วยให้เรานั้นดำรงชีวิตอยู่ได้ หรือนำเราออกมาจากสถานการณ์ลำบาก หรือทำให้เราสุขกายสบายใจเป็นพิเศษ การติดหนี้บุญคุณแตกต่างจากคะแนนติดลบ เพราะส่วนใหญ่การไม่มีโอกาสชดใช้หนี้ยังไม่ทำให้เราต้องประสบความทุกข์ หนี้ประเภทนี้จะให้ผลหนักเมื่อเรานั้นจงใจลืมบุญคุณ หรือกระทั่งทำร้ายผู้มีพระคุณ ผลของการทำร้ายผู้มีพระคุณอาจคูณสิบ คูณร้อย หรือคูณพันของการทำร้ายคนทั่วไป พระคุณยิ่งสูงมากตัวคูณยิ่งสูงตามไปด้วย ๒) หนี้บาปเวร หมายถึงการที่คนเรานั้นทำให้ใครบางคนต้องบาดเจ็บล้มตาย หรือทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก หรือทำให้เขาทุกข์กายไม่สบายใจผิดปกติ การติดหนี้บาปเวรเป็นอันเดียวกับคะแนนติดลบ จะต่างกันก็ตรงที่คะแนนติดลบธรรมดาอาจไม่เกี่ยวข้องกับใคร เช่นการดื่มเหล้าเมาจนสุขภาพเสื่อมโทรมโดยไม่รบกวนใครจัดเป็นคะแนนติดลบธรรมดา ทว่าถ้าเมาสุราอาละวาด ทำร้ายคนอื่นด้วย อย่างนี้ถือเป็นหนี้บาปเวรที่ต้องชดใช้ วิธีใช้หนี้บุญคุณ ๑) สำนึกบุญคุณ หมายถึงการจดจำไว้ไม่ลืม และโดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไม่แกล้งลืมว่าใครเคยให้ความช่วยเหลือ อะไรคุณไว้บ้าง วิธีที่ดีที่สุด ที่จะไม่ลืมบุญคุณคน ก็คือหมั่นระลึกถึงเสมอๆ อาจจะด้วยการนำรูปบุคคลที่มีพระคุณสูงสุดมาแขวนไว้ในจุดเห็นง่ายๆ และกราบไหว้อยู่เนืองๆ การกราบไหว้เปล่าๆกับการกราบไหว้ด้วยความระลึกถึงบุญคุณนั้นแตกต่างกันมาก ด้วยการระลึกถึงพระคุณท่าน จะรู้สึกถึงความอ่อนน้อม ความเป็นมงคลอันอบอุ่น อาการทางใจเช่นนี้คือการลดทิฐิมานะ และความทะนงลงเสียได้ การสำนึกบุญคุณนั้น ไม่ว่าจะด้วยการระลึกขึ้นมาเฉยๆ หรือการหมั่นกราบไหว้รูปเคารพ จะทำให้ตัวตนของเรานั้นเล็กลง เพราะตระหนักว่าที่โตขึ้นมาได้ หรือดีขึ้นมาได้ ย่อมไม่ใช่จากตัวเองโดดๆ อย่างน้อยต้องมีการให้ความช่วยเหลือค้ำจุนจากผู้อื่นเสมอ คนที่สำนึกบุญคุณเก่งๆ จะเป็นคนที่ไม่ลืมตัวเองง่ายๆ และนั่นก็หมายความว่า จะตกต่ำลงยาก ด้วยการระลึกถึงบุญคุณคน ทำให้พร้อมที่จะช่วยเหลือผู้มีพระคุณเต็มกำลัง หรือเท่าที่มีโอกาสเป็นไปได้ เราจะต้องไม่มานั่งคำนวณว่าใครให้มาเท่าใด แล้วใช้ไปเท่านั้นหรือยัง จะต้องรู้สึกอยากตอบแทนตามโอกาสเท่าที่ใครคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ การหมั่นระลึกถึงและตอบแทนบุญคุณ จะเป็นภูมิคุ้มกันโรคเนรคุณ ผู้ลืมระลึกถึงบุญคุณคนนั้น ในที่สุดจิตมักลืมอย่างสนิทว่าติดหนี้ใครอยู่บ้าง นั่นเป็นธรรมชาติของจิต ที่เมื่อไม่เข้าข้างสว่างก็ย่อมยืนอยู่ข้างมืด ความมืดคือโมหะที่เข้าครอบงำ เมื่อถูกครอบงำหนักเข้า ก็มีสิทธิ์ยกชั้นขึ้นเป็นการเนรคุณคนไป แค่กรรมที่ลืมบุญคุณคน ก็จะทำให้เป็นผู้ไม่ได้รับความเห็นใจช่วยเหลือในยามลำบาก แต่หากถึงขั้นเนรคุณคนได้นี่ จะต้องโดนโทษหนัก ทำอะไรต่อให้เจริญแค่ไหนก็จะกลับตกต่ำอย่างไม่คาดฝันได้ ๒) หาทางตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ คำว่าตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อนั้น อาจเข้าใจง่ายถ้าเป็นกรณีทั่วไป เช่นเมื่อเป็นหนี้ใครหนึ่งพันบาท การตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อคือให้คืนเขาพันบาท หรือควรติดเศษนิดหน่อยเป็นดอกเบี้ยตามอัตรามาตรฐาน แต่หลายครั้งบุญคุณวัดกันเป็นตัวเงินไม่ได้ อย่างเช่นพ่อแม่นั้น ช่วยให้เราเอาชนะเงื่อนไขข้อจำกัดทางธรรมชาติ ที่มนุษย์จะอุบัติและมีความเต็มรูปด้วยตนเองไม่ได้ ต้องอาศัยท้องคนอื่นเกิด ต้องอาศัยคนอื่นเลี้ยงดูจนเติบโต ต้องอาศัยคนอื่นส่งเสียให้เล่าเรียน ซึ่งตามเกณฑ์ปกติจะมีใครเต็มใจ ถ้าไม่ใช่พ่อแม่ของคุณ กายใจมนุษย์เป็นอุปกรณ์เล่นเกมราคาแพง ตัวเราได้มาจากใคร

Видео เรื่อง หนี้บุญ หนึ้บาป เกมแห่งกรรมของชีวิต канала VihanTaweesak