Σ.Ξαρχάκος - Κόκκινα Φανάρια

Γυναίκα
ποίηση: Ν.Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στό φτερό τοῦ καρχαρία.
Παῖξε στόν ἄνεμο τή γλώσσα σου καί πέρνα.
Ἀλλοῦ σέ λέγανε Γιουδήθ, ἐδῶ Μαρία.
Τό φίδι σκίζεται στό βράχο μέ τή σμέρνα.

Ἀπό παιδί βιαζόμουνα, μά τώρα πάω καλιά μου.
Μιά τσιμινιέρα μέ ὅρισε στόν κόσμο και σφυρίζει.
Τό χέρι σου, πού χάιδεψε τά λιγοστά μαλλιά μου,
γιά μιά στιγμή ἄν μέ λύγισε, σήμερα δέ μέ ὁρίζει.

Τό μετζαρόλι ράγισε καί τό τεσσαροχάλι.
Τήν τάβλα πάρε, τζόβενο, νά ξαναπάμε ἀρόδο.
Ποιός σκύλας γιός μᾶς μούτζωσε κι ἔχουμε τέτοιο χάλι,
πού γέροι καί μικρά παιδιά μᾶς πῆραν στό κορόιδο ;

Βαμμένη. Νά σέ φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια καί ροδάνθη, ἀμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ἀσέλωτο μέ δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σέ μιά σπηλιά, στήν Ἀλταμίρα.

Σαλτάρει ὁ γλάρος τό δελφίνι νά στραβώσει.
Τί μέ κοιτᾶς ; Θά σοῦ θυμίσω ἐγώ ποῦ μ' εἶδες.
Στήν ἄμμο πάνω σ' εἶχα ἀνάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα πού θεμέλιωναν τίς Πυραμίδες.

Τό τεῖχος περπατήσαμε μαζί τό Σινικό.
Κοντά σου ναῦτες ἀπ' τήν Οὔρ πρωτόσκαρο ἐβιδῶναν.
Ἀνάμεσα σέ ὁλόγυμνα σπαθιά στό Γρανικό
ἔχυνες λάδι στίς βαθιές πληγές τοῦ Μακεδόνα.

Πράσινο. Ἀφρός, θαλασσινό βαθύ καί βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ἕνα χρυσό στή μέση σου ζωστήρι.
Τά μάτια σου τά χώριζαν ἑφτά Ἰσημερινοί
Μές στοῦ Giorgione τό ἀργαστήρι.

Πέτρα θά τοῦ 'ριξα καί δέ μέ θέλει τό ποτάμι.
Τί σοῦ 'φταιξα καί μέ ξυπνάς προτού νά φέξει.
Στερνή νυχτιά τοῦ λιμανιοῦ δέν πάει χαράμι.
Ἁμαρτωλός πού δέ χαρεῖ καί πού δέ φταίξει.

Βαμμένη. Νά σέ φέγγει φῶς ἀρρωστημένο.
Διψᾶς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Ἐδῶ κοντά σου, χρόνια ἀσάλευτος νά μένω
ὥς νά μοῦ γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ἰνδικός Ὠκεανός 1951

Видео Σ.Ξαρχάκος - Κόκκινα Φανάρια канала fanny elle