دکلمه شعر مجتبی کریمی برو که عمر تو بامن تباه خواهد شد

گواه عشق تو افسوس و آه خواهد شد
برو که عمر تو با من تباه خواهد شد
نه اینکه در گذرت مثل بید می لرزم
غم مرا دل تنگم گواه خواهد شد
کدام قافله جان دوباره می بخشد
به یوسفی که گرفتار چاه خواهد شد؟!
که عشق سرخی سیبی است بر بلند جنون
که دست بردن بر آن گناه خواهد شد
و صخره ای که به ظاهر به ماه نزدیک است
پلنگ را به یقین قتلگاه خواهد شد
چه زود دست مرا در حنا گذاشت و رفت
کسی که گفت مرا سرپناه خواهد شد
هر آدمی که کمی دل به عشق بسپارد
اسیر وسوسه و اشتباه خواهد شد
برو که بخت تو را من سپید میخواهم
اگرچه روز و شب من سیاه خواهد شد
همیشه صحبت نامردی و خیانت نیست
رفیق راه اگر نیمه راه خواهد شد

Видео دکلمه شعر مجتبی کریمی برو که عمر تو بامن تباه خواهد شد канала شعر و غزل