Włodzimierz Wysocki. Gra w karty w roku 1812

Panowie, przerywamy grę, te karty są znaczone! Hrabia na stół podrzucił je, nie widział pan, baronie - o proszę, na walecie znak, rozdanie się nie liczy! Pan oszukuje, hrabio, tak! Spotkamy się o świcie. Po cóż ten urażony ton, tak śmieszny u szulera, no, panie hrabio - jaka broń? Słuchamy - pan wybiera! Czym sprawnie włada pańska dłoń? Co panu odpowiada? Panu pasuje - oh, pardon - damskie dessous, nie szpada, już wiem - rapiery! Bronią tą walczyłem w stu bataliach! Lecz pańska ulubiona broń to ta znaczona talia! Naturellement, znaczony as! Pan odda te brylanty! Książę - panowie - proszę was na moich sekundantów! E, pański honor! Tyle wart, co i te pańskie karty! A tam granicę akurat przekraczał Bonaparte. Panowie, sam potrafię wstać, tylko ten stół się chwieje, zadźgam hrabiego, psia go mać, jak trochę wytrzeźwieję, te, baron, milcz, a co mi tam, to co, że służba patrzy? Niech on mi powie, stary drań, jak się te karty znaczy! Zdradź, hrabio, sekret swoich kart, no, nie bądź pan uparty! A tam granicę akurat przekraczał Bonaparte. Nie chce powiedzieć, podły tchórz! Panowie, ręczę słowem - jego hrabina może już uważać się za wdowę! Mnie tam nie wnerwia byle co, lecz za te sztuczki głupie to ja naprawdę udźgam go excusez-moi, w półdupek! W marcowym słońcu grzał się świat, był wtorek, albo czwartek - a tam granicę akurat przekraczał Bonaparte. © Michał B. Jagiełło. Tłumaczenie, 1986

Видео Włodzimierz Wysocki. Gra w karty w roku 1812 канала Александр Соколов