Արցախում Մի Բարի Սովորության ու Դրա Հետ Կապված Հիսուսի Ուսման Մասին

Ամռանը մի օր Արցախում մի հոգևորականի հետ գնացել էինք սահմանամերձ մի գյուղ մի փոխգնդապետի տուն տնօրհնեք կատարելու: Խոնարհ մարդիկ էին, ու դա շատ հաճելի էր: Սեղանին բազում հյուրերի շարքում ամենապատվավոր տեղերից մեկում նստած էր շատ համեստ հագնված միջին տարիքի մի մարդ, ով ամբողջ այդ ընթացքում ոչ ձայն հանեց, ոչ խոսեց, միայն բառացիրորեն երկու բառ ասեց: Ես էլ մտածում էի, որ եթե ազգական է ապա ինչու չի խոսում, իսկ եթե ազգական կամ մտերիմ չէ, ապա ինչպես է որ սեղանապետին այդքան մոտ է նստած: Բոլորն այս մարդուն հարգանք ու պատիվ էին ցուցաբերում:

Ետ դարձի ճանապահին հոգևորականին հարցրեցի թէ ո՞վ էր այդ մարդը, որ համ սեղանին այդպիսի պատվի էր արժանացել, համ էլ չէր խոսում: Ասեց այդ գյուղում մի բարի սովորություն կա: Երբ որ մեկի տանը մի առիթով սեղան են բացում, չեն մոռանում աղքատներին, հրավիրում են գյուղի ամենաչունեվոր մարդկանց ու տան անդամի պես պատվավոր տեղում նստեցնում, որ մարդն իրեն սիրված զգա:

Այ քեզ գեղեցիկ սովորություն:
Ամեն սեղանի շուրջ երկու տեսակի մարդիկ կան՝ հրավիրողներ ու հրավիրվածներ: Տեր Հիսուսը հրավիրողներին ասում է, որ եթե դուք ձեր բարի գործերի համար փնտրեք մարդկային գնահատական, ապա դուք կկորցնեք երկնային պարգևը: Իսկ հրավիրվածներին ասում է, եթե հաճույքների նկատմամբ մոլուցքը խանգարում է քեզ կանգնել հոգևոր հերոսության ճանապարհին, ապա դու կզրկվես երկնային ուրախությունից:

Ամեն մի օրը նոր առիթ է այս խոսքերն իրականացնելու և հոգևոր հերոսություն կատարելու, Աստուծո կողմից երանելի կոչվելու և երկնային պարգևի արժանանալու համար:

Բաժանորդագրվել https://www.youtube.com/user/erkuakan?sub_confirmation=1

Видео Արցախում Մի Բարի Սովորության ու Դրա Հետ Կապված Հիսուսի Ուսման Մասին канала Armen Hareyan