Ks. Piotr Pawlukiewicz: Droga do nikąd...

- Kazanie księdza Piotra Pawlukiewicza z Maja 2011r. Kościół św Anny w Warszawie.

SUBSKRYBUJ: https://goo.gl/4htTCg
Po więcej nagrań... Serdecznie dziękuję!

Chcę się realizować w dziedzinie, do której zostałam/em stworzona/y. Myślę, że większość z nas może się utożsamić z tym stwierdzeniem. Być może to pragnienie/nastawienie zatraca się po jakimś czasie życia zgodnie z oczekiwaniami innych, po jakimś czasie pracowania na mało satysfakcjonującym stanowisku, albo po kilku latach lub miesiącach studiowania kierunku na który namówili nas rodzice lub na który uznaliśmy, że powinniśmy się udać, bo jest to „przyszłościowe”.

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz jest nie tylko charyzmatycznym, ale i heroicznym kaznodzieją. Pierwsze określenie należy mu się z racji tego, że swoimi kazaniami naprawdę porywa, wręcz buduje katolików, podnosi na duchu. Ktokolwiek kiedykolwiek go słyszał wie o tym doskonale.

ks. Piotr Pawlukiewicz (ur. 10 kwietnia 1960 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii pastoralnej, rekolekcjonista, kaznodzieja, prałat, kanonik gremialny Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej, autor książek o tematyce religijnej.

Prowadzi liczne rekolekcje zarówno w parafiach i kościołach, jak i stacjonarne dla grup uczestników w wielu miastach Polski oraz dla środowisk polonijnych. Do najbardziej znanych spośród wygłaszanych przez niego konferencji należą te poświęcone kwestii miłości i płciowości, w tym Seks poezja czy rzemiosło?.

Studiował teologię pastoralną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, homiletykę w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i retorykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1985 ukończył Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1985. Przez dwa lata pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Wincentego a Paulo w Otwocku. W latach 1996-1998 był redaktorem naczelnym Radia Józef w Warszawie. Głosi homilie w kościele Św. Krzyża w Warszawie podczas transmitowanej przez radio mszy o godz. 9 rano. Współpracował z Radio Plus Warszawa, gdzie prowadził audycję Katechizm Poręczny poświęconą przede wszystkim odpowiedziom na pytania słuchaczy o praktyczne aspekty wiary. Głosi także kazania dla studentów w warszawskim kościele św. Anny. Prowadzi wykłady z homiletyki dla alumnów Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Dlaczego tak wielu ludzi zamiast podążać za swoimi pragnieniami wybiera bezpieczną drogę spełniania oczekiwań innych, które przyjmuje za swoje oraz dlaczego tak wiele ludzi nie wie, jaka jest ich droga życiowa?

Bardzo często można zauważyć, że ludzie boją się realizować to, czego najbardziej pragną. Wybierają rzeczy które są bardziej „prawidłowe”, które będą zaakceptowane przez rodziców i otoczenie. Rzeczy, które zapewnią stały dochód, mały bo mały, ale stały i przy tym zabiorą większość czasu i energii, stępiając w końcu do tego stopnia, że trudno odnaleźć sens w swoim życiu.

Podążanie za własną misją i wyrażanie własnej prawdy można by wręcz nazwać celem rozwoju osobistego, bo bez oczyszczenia niemal wszystkich blokad, bez oczyszczenia wszystkich mechanizmów „myślę, że powinienem” nie ma możliwości pełnego wyrażania swojej drogi i wewnętrznej prawdy

Trudno stwierdzić, z czego to wynika – podejrzewam, że ze zwyczajnego, wyuczonego przez środowisko, w jakim żyjemy strachu przed nieznanym, lękiem przed podążaniem za pasją i ciekawością, postępowaniem wg wpojonej zasady nie wychylaj się, bądź szarym obywatelem. Czasem można się spotkać z opinią, że strach przed nieznanym wynika z ludzkiej natury, jednak jest to nieprawdą. Dzieci, póki jeszcze nie zostaną wyuczone i uzdatnione do środowiska, przejawiają absolutną ciekawość, absolutną chęć podążania za pasją ku nieznanemu. I tak jak w wielu aspektach, by rozwinąć się, musimy ponownie stać się jak dzieci, tak też zasada ta działa tutaj – by znaleźć w sobie odwagę podążania za swoją pasją, musimy ponownie stać się zafascynowanym dzieckiem, które nie wie, co to jest strach przed niepowodzeniem, które jest absolutnie podekscytowane nieznanym, które go czeka i zdeterminowane do realizacji tego, co wywołuje w nim pasję, radość i chęć do życia. Ta radość, brak blokad w przepływie energii powoduje również niesamowitą kreatywność i twórczość.

Będąc dzieckiem łatwo zostać ukształtowanym przez środowisko i w końcu stracić pasję i śmiałość w podążaniu za marzeniami. Osoby które zachowały w sobie te pierwiastki zazwyczaj nadal są podcinane przez komentarze typu jak dorośniesz, przestaniesz snuć takie plany, życie Cię nauczy, sugerujące że niedojrzałe i nieprawidłowe jest śmiałe realizowanie swoich pragnień i że należy – dosłownie – stać się zasuszoną śliwką, by być dorosłym i „dojrzałym”.

Видео Ks. Piotr Pawlukiewicz: Droga do nikąd... канала Chrześcijański Vlog