Το παλιό Ασβεστοκάμινο στον όρμο του Δρίμισκου

Σε αυτήν την άγνωστη παραλία διέκρινα ένα Ασβεστοκάμινο στο οποίο δημιουργούσαν ασβέστη. Στα αρχαία ελληνικά ονομαζόταν άσβεστος τίτανος, στην πορεία του χρόνου όμως παρέμεινε ως ασβέστης. Στα βυζαντινά χρόνια ονομαζόταν χορήγι, ονομασία που την χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα. Η χρήση του μεγάλη και διαχρονική. Αποτελεί βασικό οικοδομικό υλικό, βάφει, στεγανοποιεί, αποστειρώνει, λιπαίνει την γη, απολυμαίνει σκοτώνοντας μύκητες και μικροοργανισμούς. Το ασβέστωμα των σπιτιών από το 1350 και μετά, γινόταν κυρίως για λόγους απολύμανσης σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου και πολλές φορές ήταν και υποχρεωτικό από τις διοικούσες αρχές, επειδή τα παραθαλάσσια μέρη ήταν πιο ευάλωτα στις μολυσματικές ασθένειες, λόγω της υποδοχής καραβιών στα λιμάνια τους. Στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε το υποχρεωτικό ασβέστωμα στα χωριά της υπαίθρου για ένα διάστημα επί δικτατορίας Μεταξά.

Τα ασβεστοκάμινα τα κατασκεύαζαν οι ασβεστοποιοί σε μέρη όπου υπήρχαν κοντά πέτρες αλλά και θάμνοι. Αρχικά έσκαβαν ένα λάκκο με βάθος που αναλογούσε στο 1/3 του συνολικού ύψους του καμινιού. Από το βάθος του λάκκου έχτιζαν κυκλικά τον εξωτερικό τοίχο του καμινιού με πάχος τουλάχιστον 80 εκατοστά με πέτρες και λάσπη από χώμα, διατηρώντας την ίδια διάμετρο από την βάση έως την κορυφή του. Στην βάση αυτού του τοίχου και εσωτερικά, έκαναν μια μικρή βάση, την «σέτα», φάρδους 20 και ύψους 50 εκατοστών, όπου από εκεί άρχιζε το θολωτό χτίσιμο των ασβεστόλιθων. Άφηναν μία πόρτα η οποία μετά το χτίσιμο των ασβεστόλιθων χτιζόταν και αυτή και άφηναν μόνο ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος για να εισέρχονται τα ξύλα για την καύση. Σε κάποια απόσταση άφηναν άλλη μια τρύπα για να βγάζουν την στάχτη με την μασιά. Το χτίσιμο των ασβεστόλιθων απαιτούσε τεχνική και προσοχή.

Οι ασβεστόλιθοι έπρεπε να χτίζονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η σταθερότητα του θολωτού και να υπάρχουν κενά μεταξύ των ασβεστόλιθων, για να επιτυγχάνεται η διευκόλυνση ρευμάτων αέρα και να διαπερνά η φλόγα. Στην κορυφή του θολωτού που έφτανε το πολύ ένα μέτρο κάτω από το ύψος του εξωτερικού τοίχου έμπαινε σφηνωτά μια πέτρα «κλειδί» ή «παπάς». Το ψήσιμο της πέτρας γινόταν αντιληπτό από το κάθισμα του θολωτού σωρού αλλά και από τον καπνό που έπαιρνε χρώμα μπλε.

On this unknown beach I discerned a Lime Kiln in which lime was being produced. In ancient Greek it was called lime titan, but over time it remained as lime. In the Byzantine years it was called chorigi, a name we still use today. Its use is long and timeless. It is a basic building material, paints, waterproofs, sterilizes, fertilizes the earth, disinfects by killing fungi and microorganisms.

The liming of houses from 1350 onwards was mainly done for disinfection purposes in many coastal areas of the Mediterranean and was often compulsory by the governing authorities, because coastal areas were more vulnerable to infectious diseases due to the reception of ships in their ports . In Greece, compulsory liming was implemented in rural villages for a period during the Metaxas dictatorship.

Lime kilns were built by the lime makers in places where there were nearby stones and bushes. Initially, they dug a pit with a depth corresponding to 1/3 of the total height of the stove. From the depth of the pit they built the outer wall of the hearth in a circle with a thickness of at least 80 cm with stones and clay mud, maintaining the same diameter from its base to its top. At the base of this wall and inside, they made a small base, the "seta", 20 wide and 50 cm high, where the vaulted construction of the limestones started from there. They left a door which was built after the limestones were built and left only an opening at the bottom for the wood to enter for burning. At some distance they left another hole to take out the ashes with the stick. Building the limestone blocks required technique and care.

The limestones had to be built in such a way as to ensure the stability of the dome and to have gaps between the limestones to facilitate air currents and for the flame to penetrate. A "key" or "priest" stone was wedged into the top of the vault which reached no more than one meter below the height of the outer wall. The baking of the stone could be seen by the seat of the domed pile and also by the smoke turning blue.

Видео Το παλιό Ασβεστοκάμινο στον όρμο του Δρίμισκου канала billy84000