Ինչպես քչացնել տառապանքը և պատշաճորեն կրել քո խաչը

Սեփական խաչը կրելը դժվար բան է: Շատ հաճախ այն տառապանք է: Ու այդ տառպանքը մեծ դիմացկունություն է պահանջում: Այսօր եկեք մտածենք այն մասին թէ արդյոք կա՞ հնար այդ տառապանքը քչացնելու նվազեցնելու համար:

Մարդկանց մեծամասնությունը դժվար օրերին կամ տառապանքի ժամանակ բողոքում, տրտջնում կամ անիծում է: Սա լավ կամ ճիշտ վերաբերմունք չէ: Ի՞նչ է սովորեցնում սուրբ կյանքով ապրած Քրիստոսին հետևող մարդկանց փորձը:

Եկեղեցու սուրբերը խոսում են տառապանքի ու նեղությունների նկատմամբ վերաբերմունքի 3 աստիճանների մասին: Ասում են, որ ինչքան քո վերաբերմունքն ավելի բարձր աստիճանի վրա է, անյքան քո տառապանքը քչանում է:

Առաջին աստիճանն այն է, որ տառապանքի մեջ մարդը մի կերպ դիմանում է: Ասում է, «սա իմ խաչն է, ես այն կկրեմ»: Լուռ դիմանում է, աղոթում է, համբերում է: Սա ավելի լավ է, քան տրտնջալը, բողոքելն ու անիծելը: Բայց ավելի բարձր աստիճան կա:

2րդ աստիճանն այն է, որ տառպանքի ժամանակ, մարդը հիշում է իր մեղքերի ու սխալների մասին ու ասում «Տեր, ես իմ գործերի արժանի հատուցումն եմ ստանում»: Հիշու՞մ էք, Քրիստոսի հետ խաչված ավազակներից մեկն այսպես ասաց ու այդ խոսքերի համար դրախտի արժանացավ: Որովհետև մենք փրկվում ենք, ոչ թէ բարի գործերով, ալ սեփական մեղքերը տեսնելով ու դրանից ծնված խոնարհությամբ: Ուրեմն, դուք էլ, եթե կարող էք, տառապանքի ու դժվար օրերին, երբ ձեզանից մեծ համբերություն է պահանջվում, հիշեք ձեր սխալներն ու մեղքերը, մտածեք, որ մեղքեր էք գործել տարիներ առաջ, դրանց համար չէք զղջացել ու հատուցում չէք ստացել ու հիմա հասել է ժամը: Եվ ասեք, «Տեր, ես իմ գործերի արժանի հատուցումն եմ ստանում»: Այստեղ մարդը իսկապես սկսում է խոնարհվել և լրիվ այլ վերաբերմունք ցուցաբերում տառապանքի ու նեղության հանդեպ: Սուրբ հայրերը գրում են, որ այս աստիճանի վրա մարդը բավական չափով սկսում է քչացնել իր տառապանքը, որովհետև նա արդեն սկսում է իսկապես զղջալ ու փոխվել: Նա սկսում է իր դասերը սովորել:

Բայց կա 3րդ, ավելի բարձր աստիճանը, որի մասին ես չգիտեմ, արդյոք մեկը հասել է թէ ոչ, բայց հնարավոր է, եթե ձեր հավատքն աճում է ու մեծանում:

3րդ աստիճանն այն է, որ տառապանքի մեջ մարդը, հավատալով որ Աստված բուժող Հայր է, ու իր զավակների համար արտոնում է միայն այն ինչ բարի է ու օգտակար, ասում է «Տեր, շնորհակալություն իմ տառապանքների համար»: Շնորհակալություն իմ տառապանքների համար: «Ես գիտեմ, որ դու սեր ես ու բուժող Հայր, ես գիտեմ որ դու ամեն ինչ անում ես ապաքինելու իմ հիվանդ ու մահացու մարդկային բնությունը: Ես գիեմ, որ դու արտոնում ես այս դժվարություններն ու նեղությունները, որեպսզի ես փոխվեմ, խոնարհվեմ ու ինձանից հեռանա այն ամենը ինչ տառապանք է բերում իմ կյանքին՝ ագահությունը, ինքնահավանությունը, մեծամտությունը, նախանձը, բամբասկոտությունը, հպատրոությունը... Տեր, ես շնորհակալ եմ ու փառք եմ տալիս քեզ իմ բոլոր տառապանքների համար»:

Սա դժվար բան է: Հիմա ասելը հեշտ է, բայց երբ նեղությունները պաշարում են քեզ, կողքիդ մարդիկ կյանքդ են ուտում, քեզ չեն գնահատում, փառասիրությունդ չեն լցնում կամ չեն բավարարում քո եսը, շատ դժվար է ասել, տեր ես փառք եմ տալիս քեզ, որ բուժում ես իմ անձն ու շնարհակալություն հայտնում իմ տառապանքների ու նեղությունների համար:

Սուրբ մարդիկ ասում են, որ սա անողը, շատ մեծ չափով կքչացնի տառապանքն իր կյանքից՝ հատկապես անտեղի տառապանքը: Եկեղեցու սուրբերի 2000 տարվա փորձը ցույց է տվել, որ սա իսկապես աշխատում է, որ այն մարդը, ով տառապանքի ու դժվարության օրերին հավատում կասի, «Տեր, շնորահակալ եմ իմ տառապանքների համար», այն մարդը շուտով կնատի, որ տառապանքը նվազում ու քչանում է իր կյանքից:

Видео Ինչպես քչացնել տառապանքը և պատշաճորեն կրել քո խաչը канала Armen Hareyan